3/06/2014 09:24:00 AM
Unknown
ដោយ ប៉ែន បូណា
ជនជាតិខ្មែរត្រូវបានជនបរទេសស្គាល់ថា
ជាមនុស្សចូលចិត្តញញឹមរាក់ទាក់ គួរឲ្យស្រឡាញ់។
ដោយសារស្នាមញញឹមនេះហើយបានជាជនបរទេសបានហៅប្រទេសកម្ពុជាថា
ជាព្រះរាណាចក្រនៃស្នាមញញឹម។ ប៉ុន្តែ បច្ចុប្បន្ន
ស្នាមញញឹមដ៏មានន័យនេះច្រើនតែត្រូវបានខ្មែរមួយចំនួនបំភ្លេច
ចោល ហើយបែរទៅពាក់មុខយក្សដាក់គ្នាទៅវិញ មិនថាក្នុងឆាកនយោបាយ
ឬក្នុងសង្គមទូទៅនោះទេ។ ជម្លោះនយោបាយ អំពើហិង្សាក្នុងគ្រួសារ
និងហិង្សាក្នុងសង្គមដោយគ្រាន់តែមានបញ្ហាបន្តិចបន្តួច
គឺជាលទ្ធផលនៃរបាំងមុខយក្សដែលកំពុងបិទបាំងស្នាមញញឹមរបស់
ជនជាតិខ្មែរ។
កិច្ចចរចាស្តីពីកំណែទម្រង់បោះឆ្នោតគឺជារឿងសំខាន់ដែលគ្មាន
អ្នកណាអាចប្រកែកបានពីព្រោះវាជាមធ្យោបាយតែមួយគត់ក្នុងការដោះស្រាយ
បញ្ហាក្រោយការបោះឆ្នោតយូរអង្វែងទៅមុខទៀត។ ប៉ុន្តែ
វិបត្តិនយោបាយដែលអូសបន្លាយជាង៧ខែមកហើយនោះរឹតតែសំខាន់ជាងនេះទៅទៀត
ពីព្រោះវាបញ្ហាចំពោះមុខ។ រវាងបញ្ហាយូរអង្វែងនិងបញ្ហាចំពោះមុខ
ពិតណាស់ គេប្រាកដជាត្រូវដោះស្រាយបញ្ហាចំពោះមុខជាមុន។
ក្នុងន័យនេះ
ការបញ្ចប់វិបត្តិនយោបាយបច្ចុប្បន្នឲ្យរួចរាល់ទើបងាកទៅជជែកអំពី
កំណែទម្រង់បោះឆ្នោតគឺជារបៀបដោះស្រាយបញ្ហាដែលមានភាព«ឡូហ្សិក» ជាង។
ផ្ទុយទៅវិញ
ការចាប់ផ្តើមជជែកអំពីកំណែទម្រង់បោះឆ្នោតដោយទុកវិបត្តិនយោបាយឲ្យនៅ
អូសបន្លាយតទៅទៀតវាមិនខុសអ្វីពី«អេះមិនចំរមាស់»នោះឡើយ។
ជាការពិត គណបក្សសង្គ្រោះជាតិសុខចិត្តចរចាអំពីកំណែទម្រង់បោះឆ្នោតនេះក្រោម ហេតុផលថា បើថ្ងៃណាមួយគណបក្សប្រជាជនកម្ពុជាយល់ព្រមបោះឆ្នោតឡើងវិញ យន្តការបោះឆ្នោតត្រូវបានកែទម្រង់រួចជាស្រេច។ តែបើគេស្តាប់គណបក្សប្រជាជនកម្ពុជាវិញ បោះឆ្នោតឡើងវិញឬបោះឆ្នោតមុនអាណត្តិជាប្រធានបទដែលមិនត្រូវលើកមក និយាយសោះឡើយ។ ដូច្នេះ ពិតណាស់ថា ការចរចានេះវាគ្រាន់តែជាកភ្លេងកំដរវិបត្តិដែលកំពុងកើតមាន តែប៉ុណ្ណោះ។
ជាការពិតណាស់ថា ការចរចាជាវិធីដោះស្រាយបញ្ហាដ៏ល្អបំផុតដែលគេនិយមប្រើក្នុងរបប ប្រជាធិបតេយ្យ។ ប៉ុន្តែ បើជ្រុលជាចូលតុចរចាទៅហើយ គណបក្សទាំងពីរគួរតែជជែកអំពីបញ្ហាស្នូលតែម្តងទៅទើបល្អជាងពីព្រោះ គេជឿជាក់ថា គណបក្សទាំងពីរនេះមិនអាចចៀសមិនធ្វើការជាមួយគ្នារហូតបានទេលើកលែងតែ ពួកគេកំពុងប្រើវិធីផ្តួលគ្នាដោយកម្លាំងបាយដូចក្នុងអតីតកាលទៀត។ ប្រសិនបើមិនដូច្នោះទេ ការប្តូរផ្តាច់រកច្រកចេញពីវិបត្តិឲ្យទាល់តែបានជាជម្រើសល្អបំផុត។ យ៉ាងហោចណាស់ កិច្ចចរចាបច្ចេកទេសនិងនយោបាយត្រូវដើរទន្ទឹមគ្នាដោយមិនអាចចោលមួយណា បានឡើយ។
តាមរយៈកិច្ចចរចាប៉ុន្មានលើកមកហើយរហូតដល់កិច្ចចរចាលើកចុងក្រោយកាលពី ថ្ងៃចន្ទម្សិលមិញ យើងអាចសង្កេតឃើញយ៉ាងច្បាស់ថា គ្មានឡើយទំនុកចិត្ត និងគ្មានឡើយភាពស្មោះត្រង់ គឺមានតែផលប្រយោជន៍នយោបាយលើសពីផលប្រយោជន៍ផ្សេងទៀត។ គណបក្សសង្គ្រោះជាតិខំទាញទៅរកការបោះឆ្នោតឡើងវិញ ចំណែកគណបក្សប្រជាជនទាញឲ្យសង្គ្រោះជាតិចូលក្នុងរដ្ឋសភា។
យ៉ាងណាក៏ដោយចុះ ជំនួបបែបនេះក៏មិនអត់ប្រយោជន៍ដែរបើទោះបីជាវាមិនផ្តល់លទ្ធផលគួរ ជាទីគាប់ចិត្តក៏ដោយ។ យ៉ាងហោចណាស់វាបង្កើតឲ្យមានទម្លាប់ជួបគ្នា ចាប់ដៃគ្នា និងញញឹមដាក់គ្នា រវាងអ្នកនយោបាយបដិបក្ខជាជាងការប្រឈមមុខដាក់គ្នាដោយអាវុធឬដោយ បាតុកម្ម។ ប៉ុន្តែ បើចង់បាត់រមាស់ ទាល់តែអេះឲ្យចំរមាស់។ យ៉ាងណាមិញ បើចង់ដោះស្រាយវិបត្តិនយោបាយ គេត្រូវតែដោះស្រាយឲ្យចំស្នូលនៃបញ្ហា។
ស្នូលនៃបញ្ហានយោបាយសព្វថ្ងៃសម្រាប់គណបក្សសង្គ្រោះជាតិគឺ ការបោះឆ្នោតមុនអាណត្តិ។ ហើយបញ្ហានេះបានក្លាយជាចំណុចស្លាប់រស់របស់គណបក្សសង្គ្រោះជាតិ ទៅហើយ។ ចំណែកស្នូលនៃបញ្ហាសម្រាប់គណបក្សប្រជាជនកម្ពុជាវិញគឺការចូលទៅ អង្គុយក្នុងសភារបស់តំណាងរាស្ត្រ ៥៥នាក់មកពីបក្សប្រឆាំង។ ដូច្នេះ តើមានរូបមន្តណាមួយដែលសមស្របបំផុតសម្រាប់ឲ្យគណបក្សទាំងពីរបំពេញ សេចក្តីត្រូវការឲ្យគ្នាទៅវិញទៅមកបាន? ចម្លើយតបនឹងសំណួរនេះទើបហៅថាជាការដោះស្រាយចំបញ្ហា។
ជាការពិត គណបក្សសង្គ្រោះជាតិសុខចិត្តចរចាអំពីកំណែទម្រង់បោះឆ្នោតនេះក្រោម ហេតុផលថា បើថ្ងៃណាមួយគណបក្សប្រជាជនកម្ពុជាយល់ព្រមបោះឆ្នោតឡើងវិញ យន្តការបោះឆ្នោតត្រូវបានកែទម្រង់រួចជាស្រេច។ តែបើគេស្តាប់គណបក្សប្រជាជនកម្ពុជាវិញ បោះឆ្នោតឡើងវិញឬបោះឆ្នោតមុនអាណត្តិជាប្រធានបទដែលមិនត្រូវលើកមក និយាយសោះឡើយ។ ដូច្នេះ ពិតណាស់ថា ការចរចានេះវាគ្រាន់តែជាកភ្លេងកំដរវិបត្តិដែលកំពុងកើតមាន តែប៉ុណ្ណោះ។
ជាការពិតណាស់ថា ការចរចាជាវិធីដោះស្រាយបញ្ហាដ៏ល្អបំផុតដែលគេនិយមប្រើក្នុងរបប ប្រជាធិបតេយ្យ។ ប៉ុន្តែ បើជ្រុលជាចូលតុចរចាទៅហើយ គណបក្សទាំងពីរគួរតែជជែកអំពីបញ្ហាស្នូលតែម្តងទៅទើបល្អជាងពីព្រោះ គេជឿជាក់ថា គណបក្សទាំងពីរនេះមិនអាចចៀសមិនធ្វើការជាមួយគ្នារហូតបានទេលើកលែងតែ ពួកគេកំពុងប្រើវិធីផ្តួលគ្នាដោយកម្លាំងបាយដូចក្នុងអតីតកាលទៀត។ ប្រសិនបើមិនដូច្នោះទេ ការប្តូរផ្តាច់រកច្រកចេញពីវិបត្តិឲ្យទាល់តែបានជាជម្រើសល្អបំផុត។ យ៉ាងហោចណាស់ កិច្ចចរចាបច្ចេកទេសនិងនយោបាយត្រូវដើរទន្ទឹមគ្នាដោយមិនអាចចោលមួយណា បានឡើយ។
តាមរយៈកិច្ចចរចាប៉ុន្មានលើកមកហើយរហូតដល់កិច្ចចរចាលើកចុងក្រោយកាលពី ថ្ងៃចន្ទម្សិលមិញ យើងអាចសង្កេតឃើញយ៉ាងច្បាស់ថា គ្មានឡើយទំនុកចិត្ត និងគ្មានឡើយភាពស្មោះត្រង់ គឺមានតែផលប្រយោជន៍នយោបាយលើសពីផលប្រយោជន៍ផ្សេងទៀត។ គណបក្សសង្គ្រោះជាតិខំទាញទៅរកការបោះឆ្នោតឡើងវិញ ចំណែកគណបក្សប្រជាជនទាញឲ្យសង្គ្រោះជាតិចូលក្នុងរដ្ឋសភា។
យ៉ាងណាក៏ដោយចុះ ជំនួបបែបនេះក៏មិនអត់ប្រយោជន៍ដែរបើទោះបីជាវាមិនផ្តល់លទ្ធផលគួរ ជាទីគាប់ចិត្តក៏ដោយ។ យ៉ាងហោចណាស់វាបង្កើតឲ្យមានទម្លាប់ជួបគ្នា ចាប់ដៃគ្នា និងញញឹមដាក់គ្នា រវាងអ្នកនយោបាយបដិបក្ខជាជាងការប្រឈមមុខដាក់គ្នាដោយអាវុធឬដោយ បាតុកម្ម។ ប៉ុន្តែ បើចង់បាត់រមាស់ ទាល់តែអេះឲ្យចំរមាស់។ យ៉ាងណាមិញ បើចង់ដោះស្រាយវិបត្តិនយោបាយ គេត្រូវតែដោះស្រាយឲ្យចំស្នូលនៃបញ្ហា។
ស្នូលនៃបញ្ហានយោបាយសព្វថ្ងៃសម្រាប់គណបក្សសង្គ្រោះជាតិគឺ ការបោះឆ្នោតមុនអាណត្តិ។ ហើយបញ្ហានេះបានក្លាយជាចំណុចស្លាប់រស់របស់គណបក្សសង្គ្រោះជាតិ ទៅហើយ។ ចំណែកស្នូលនៃបញ្ហាសម្រាប់គណបក្សប្រជាជនកម្ពុជាវិញគឺការចូលទៅ អង្គុយក្នុងសភារបស់តំណាងរាស្ត្រ ៥៥នាក់មកពីបក្សប្រឆាំង។ ដូច្នេះ តើមានរូបមន្តណាមួយដែលសមស្របបំផុតសម្រាប់ឲ្យគណបក្សទាំងពីរបំពេញ សេចក្តីត្រូវការឲ្យគ្នាទៅវិញទៅមកបាន? ចម្លើយតបនឹងសំណួរនេះទើបហៅថាជាការដោះស្រាយចំបញ្ហា។
សរុបមកវិញ
ជម្រើសល្អបំផុតសម្រាប់គណបក្សទាំងពីរគឺត្រូវបញ្ចប់វិបត្តិនយោបាយ
ជាមុនសិនមុននឹងជជែកបញ្ហាផ្សេង។ បើទោះជាពេលនេះ
គណបក្សទាំងពីរកំពុងចរចាផ្នែកបច្ចេកទេសក៏ដោយចុះ
ក៏ការចរចានយោបាយគួរតែត្រូវធ្វើឡើងដំណាលគ្នាដែរ
ពីព្រោះទិដ្ឋភាពទាំងពីរនេះមានទំនាក់ទំនងគ្នាមិនអាចកាត់ផ្តាច់បាន។
ការចរចាតែបញ្ហាបច្ចេកទេស តែមិនដោះស្រាយបញ្ហានយោបាយ វាមិនខុសពី
អេះមិនទាន់ចំរមាស់នោះឡើយ៕
ប្រភព RFI
ចំណាត់ក្រុមៈ 
0 comments:
Post a Comment